То не свісты зімовай мяцеліцы
Над зямлёю шумяць і гудуць,—
Гэта дзікім мучыцелем сеецца
Сяўба — ў путы працоўных закуць.
То не рой груганоў падымаецца,
Дзе зваёваных трупы ляжаць,—
Гэта гурты казакаў злятаюцца
Закаваны народ катаваць.
То не рэчак паводкі бурлівыя
Затапляюць зямельку вадой,—
Гэта, ў бойцы мручы, нешчаслівыя
Залілі свет нявіннай крывёй.
Дый над гэтай крывёю магільныя
Расплываюцца енкі сірот,
Плачуць цяжанька людзі бяссільныя,
Плача змучаны ўвесь мой народ.
А мучыцеляў смех над скаванымі
Разлягаецца страшным выццём...
Завываюць ваўкі над курганамі,
Свет заліты крывавым агнём.
1907