Кожны раз, як жывой муравой-дываном
Лета высцеле луг, сенажаць,—
Косы свішчуць, звіняць над ракой за сялом,
За касой касцоў песні чуваць.
Ясна косы блішчаць у цвітучай расе,
Высцілаюць пракос у пракос;
Песні з ветрам шумяць, пушча водклік нясе,
Пушча слухае песень і кос.
Шле яна свой адказ ад капцоў да капцоў,
Заміраючы ў вечнай жальбе;
Ці даждуся калі кос і песень касцоў
На другой, на вялікай касьбе?..
[1908, 1911]