За нязнаную
Даль пахмурную
Закацілася
Ясна сонейка.
Ой, пара, пара
Табе, добрае,
Адпачыць пайсці
После дня ўсяго.
Нахадзілася,
Нагулялася
Над зямелькаю
Па-над крыўднаю.
Бачыць трэ было,
Каб уродаю
Ніва ўбогая
Убіралася.
Сагрэць трэ было
Беспрытоннага,
Слёзы высушыць
Абнядоленым.
Усміхаціся
Ўсім замучаным
Доляй-радасцяй,
Воляй-сокалам.
После гэтакай
Працы-мачыхі
Спачынь, сонейка,
Там за горамі.
І назаўтра ўстань
З новай сілаю,
Узнімі агні,
У сэрцы стухшыя.
Распалі агні
Веры ў будучнасць,
Што дзён лепшых мы
Дачакаемся.
[1905-1907]