Твой кволы валадар, забыўшыся навук
Велічыні Зыгмунтавай і лет цярпення,
«Раздзел» узаканяе ў загранічным ценю
І лічыць, колькі дома кінуў хвоек штук...
А дома, роскашы і працы многіх рук,
Папас магнацкіх перацвіўшых пакаленняў,
Стаіш,— і цэгла валіцца з гнілых скляпенняў,
І ў шчыліне гняздо ўе ўслужлівы павук.
Жывёлу гоне ў парк галодны «сервітут»,
Ля сцен цянюе забабон ад лета ў лета:
Нячысцік з ведзьмамі гуляе ў пустцы гэтай.
Так зніштажэнне ў кожан гзымс паўзе і кут
І зубы скаліць: «Моц мая і права тут!
На ўход жыцця сюды ўжо я кладу тут «vеtо».
1910