Як дуброваў шумы
Ўзімку ды ў марозы,—
Замаўчыце, думы,
Не наводзьце слёзаў.
Хоць так горка жыці —
Рэчкай гора льецца,—
Кінь, сэрца, тужыці,
Над чым свет смяецца.
Не ўслухайся, сэрца,
Не ўзірайцесь, вочы,
Што у паняверцы
Даць жыццё захоча.
Няпраўдай вялікай,
Душа, не смуціся,—
За агульным гікам,
Хоць і страшна, прыся.
Сэрцам к сэрцу пылка
Рынеш, небарака,
Дый цярпі — памылка,—
Там лёд ці вужака.
Ой, хоць так балесне,
Гаротнік, крапіся,
К канцу з думкай-песняй,
Як птушка, не рвіся.
Замрэ ж жалю голас,
Вораг паб’е крылле,
Будзеш, як той колас
Пасярод бадыляў.
Колас зломіць бура,
З зямлёю змяшае,
Табе жыццё збура
Нянавісць людская.
Дык замрыце, думы,
Сэрца не труціце,
Куды ветраў шумы —
Туды ў даль ляціце.
А далей ад свету,
Ад людзей найдалей,
І нясіце гэту
Песню майго жалю.
Там хоць вецер, можа,
Што гуляе ў полі,
Вас не патрывожа,
Пойме маю долю.
1907