Гудуць званы, з дня ў дзень гудуць мядзяныя званы,
Як стогн, гуд-водгулле гучыць мальбою жудзі;
Дрыжыць званіцы мур сцюдзёны, цагляны,
Дрыжыць званар, надорваныя рвучы грудзі.
Наводзіць гэта музыка нязводны звод нуды,—
Скрабе душу, як сенажаць жалезныя бароны,
Па сэрцу б’е, як дождж па шклянай шыбе ў халады,
Гадуе ў думах сказ бадучы, забабонны.
Ў мазгі залазіць жах, што гэты буйны звон званоў —
Хаўтурны гэта звон спакон нямых сталеццяў,
Што гэтая званіца — мерцвяковы вечны схоў,
Званар — грабар, што косці згортвае па свеце.
1918