Жыды! «Хрыстапрадаўцы і прыблуды»!
О, слава вам, ўсебеларускія жыды!
Я веру вам, хоць чорнай граззю ўсюды
Плюе вам раб і цар, стары і малады.
Нявольнікі вы сёння з намі разам
На беларускай змучанай зямлі,
Дзе чорны здзек пасвенчаным абразам
Гняце вас разам, як звяр’ё, ў крутой пятлі.
Вы ўскрэснеце, жыды, услед за Беларусяй,—
Сцяг ваш і нашая паходня будуць жыць,
Хоць наш магільнік кветкай апрануўся,
Хоць згубны мор над намі гібеляй імжыць!
Не згаслі вашы і не згаснуць свечкі,—
Вы для народаў далі мудрага Хрыста,
Якому ўзнеслі грэшныя авечкі
Муры, дзе векі бьець паклоны бедната.
Таго ж Хрыста прыбілі вы да крыжа,
Бо ён вам ворагам для Бацькаўшчыны быў,
І распасцерці сваю ўладу выжай
Народ ваш меціўся пад водгаласы ніў.
Але вам край ваш выдзерлі народы,
На вечнае бадзянне ў прочкі згналі вас,
І разбрыліся вы — ўсе вашы роды
Па нетры ўсіх старон на векавы папас.
І вось, Усход і Захад, Поўдзень, Поўнач,
Уся зямля гасцьмі тады вас прыняла,
Вы ўсім і ўсе няслі вам братню помач,
Вы ўсіх тады і ўсе вас сцераглі ад зла.
Калі ў Гішпаньі ўзбунтаваны людзі
З сваёй краіны выгналі вас напасмех,
На беларускім полі вашы грудзі
Навек знайшлі дняванне, страву і начлег.
Шлі дні. І вас у ланцугі скавалі
Бязбожны каралі і дэспаты-цары.
Адны вас беларусы шанавалі,
Як блізкіх родных — да святлейшае пары.
Масква й Варшава аплюлі вам імя
І ў дзікай чэрні ненавісць спладзілі к вам,
А Беларусь пад крыллямі сваімі
Вас грэла й вашым нянькаю была дзяцям.
Пасля, жыды, вы зрэкліся народу,
Які вам шчыра даў багацце і прыпын;
Пайшлі прыдбаць сабе чэсць і выгоду
Да сільных тых, хто даў вам вісельню і чын!
Раскіданыя гібнуць па ўсім свеце.
Вы Месіі чакаеце яшчэ, жыды,—
Тэй Месіі ждуць Беларусі дзеці.
І з вамі пойдуць, як вы з намі, ўсе тады.
Ваш ясны светач там, дзе Палестына,
Наш ясны светач — Маці-Беларусь адна;
Спадзе ланцуг ваш у сляпым загіну,
Спадзе ланцуг наш і заззяе ўсім вясна!
Цяпер за вамі слова ў буру гэту:
Пайці ці не, з народам нашым да святла...
Пара, жыды, паны усяго свету,
Сплаціці доўг, які вам Беларусь дала!
1919