Бяда чалавека гнала —
Па смерць чалавека гнала.
У лес чалавека загнала.
І раптам...
Нідзе яго раптам не стала,
Дзе б ні шукала бяда яго,
Дзе б ні шукала...
А ён у траву паваліўся,
У зялёных хвалях стаіўся.
Сышліся над ім тыя хвалі,
І вершаліны, як хвалі,
Над гэтым месцам сышліся —
Чалавека схавалі.
Суцішылі гоман краскі —
Пра бяду чалавечую слухаюць,
Суцішылі шчэбет птушкі —
Чалавечае сэрца слухаюць.
А дрэвы, усё разумеючы,
Над палянай ківаюць галовамі,
Сівымі галовамі.
Расказаўшы пра ўсё паляне,
Чалавек на бяду забыўся
І выскачыў смела са схованкі,
Ды прама бядзе у рукі.
Бяда паглядзела:
радасны!
Э, гэта ж не той чалавек,
Не яе чалавек...
І цяпер яшчэ ў лесе шукае
Таго чалавека, дурніца!