О як плысці нязвычна ўсё-ткі ў небе
Таму, хто нарадзіўся на зямлі,
Не адчуваючы нядаўняга цяжару,
Што аддзяліўся, быццам успамін.
Я разлучылася — па кропельцы — з зямлёю
ў небе, невагомае, плыву.
Я — возера нядаўняе. І зараз
Жыву сваім давоблачным жыццём.
Успамінаю зарасні аеру,
Сваю сукенку лёгкую — туман.
А як шчыкотна мне было ад рыбы,
Якая аж вірылася ўва мне.
Лілеі помню, помню крыгі, лодкі
І губы коней, пацалунак іх,
І целы чалавечыя тугія,
Ад якіх аж вар’яцела я.
Хаця я кожнай кропелькаю помню
Да скону незабыўную зямлю,
Чамусьці мне настойліва здаецца:
І ў небе я калісьці ўжо было.
І вось лячу я, гнанае вятрамі,
Каторы раз над роднай стараной.
Ёсць у мяне ў запасе асалода —
Праліцца светла на зямлю дажджом.
Але ж пакуль магу, цярплю, трываю,
Бо асалода гэта — мой канец.
Нашто трываць?! Хутчэй уніз, на травы!
Няхай — канец! Абы — ізноў зямля!
Даўно і ўпарта выхаду шукаю,
Яго ж нялёгка ўпоцемку знайсці.
Я прабіваюся як быццам з таго свету
Да вольнага паветра і святла.
То галавою стукнуся ў камлыжку —
Яе, натужыўшыся, сам я раскрышу.
А то вось на шляху папаўся камень —
Яго ўсё-ткі лепей абысці.
А на мяне зямля, як глей, наліпла —
Мой пот вільготніць навакол падзол...
Нарэшце пройдзена апошняя камлыжка.
радасць, радасць: добры дзень, святло!
Я ад зямлі абтросся.
Пот свой выцер.
Тады з далоняў выпусціў сцябло.
Няхай вышэй, вышэй, вышэй імчыцца,
Раскручвае зялёныя лісты.
Я ўсё зрабіў, хоць гэта было цяжка,
Я ўсё прайшоў — ад цемры да святла.
гэты свет табе дарую, кветка,
Здабыты ўсім, што меў,— сваім жыццём.
Табе ж сабраць лісточак да лісточка,
Пялёстак да пялёстка далучыць.
Па колерах, па выгляду, па паху
Усю сябе, як дзіва, нарадзіць.
Жыві і ўспамінай, як я буруніў
Дзеля цябе зляжалую зямлю,
Каб ты магла сваёю прыгажосцю
Здзівіць усіх і ўсё зачараваць.
Калі я нарадзілася — не помню,
Здаецца мне: была заўсёды я,
Вось так стаяла між травы пад сонцам,
І сонца лашчыла мне кожнае акно.
З людзьмі сумленнымі спрадвеку сябравала,
А іх наслухацца за век свой не змагла:
Яны заўсёды рупіліся ў полі,
Я ж гадавала, няньчыла дзяцей.
Як я любіла іх дзіцячы шчэбет,
Іх смех, іх гульні, нават іхні плач!
Тады і я, здаецца, маладзела
І станавілася, нібы яны, дзіцём.
І ўсё-ткі ноччу, калі ўсё сціхала,
Мне сніліся загадкавыя сны:
Лес, мокры ад дажджу. Ігліца. Лапкі.
А навакол — грыбы, грыбы, грыбы.
І доўга пахла потым мне грыбамі,
Суніцамі, зайцамі, дзеразой!
І так хацелася мой лес хоць раз убачыць,
Ды не магла пакінуць я дзяцей.
Я шанавала, ў крыўду не давала
Ніколі ні дарослых, ні малых.
Віхуры крылле аб мяне ламалі,
На ганку паміралі маразы.
Паразляталіся, як птушкі, мае дзеці
І прыжыліся ўнукі ў гарадах.
А я жыву адна. Як рот мне, дзверы
Замкнуў цяжкі, заржаўлены замок.
Мінулае жыццё успамінаю,
Перабіраю ласкава па днях.
Цяпер мне сняцца дзеці, дзеці, дзеці...
Як я хачу пачуць дзіцячы смех!