Жыла ў мяне радасць —
Цёплая, ласкавая і пушыстая.
Я засланяў яе, нібы ад маразоў удзень,
Я захінаў яе, нібы агеньчык ад ветру,
увечары
Я карміў яе з рук, як вавёрку ў парку,
Я даверліва гаварыў з ёю,
І яна, усё разумеючы,
Ласкава цёрлася ля маіх ног —
Цёплая, пушыстая, даверлівая.
І варта было толькі мне
Крыху адысціся ад яе,
Як выпадковыя сабакаловы
Злавілі маю радасць,
Прыняўшы, чамусьці, яе
За звычайнае бяздомнае
Сабачанё...