Выпадкова нехта выпусціў яго на волю.
Ціхі і рахманы да гэтага, ён адразу ж змяніўся. Дзе ўзяліся спрыт і лёгкасць! Стрымгалоў бег па зямлі, прыпадаў да басаногіх бярозак, блытаўся ў густой чупрыне багунцу, ускакваў на верхавінкі малалетак-сасонак і зноўку імчаў далей.
Нарэшце, спатыкаючыся на купінах, дапяў ажно да ручая. Мераўся чырвоным матылём пераляцець на той бок, у сасновы бор, але я стаў на яго шляху.
І ён памёр пад маімі нагамі.