Пабачыць іх, пазайздросціць іхняму паважнаму ўзросту і сіле прыходзяць сюды ўсе прыезджыя. А яны стаяць, горда аглядаючы наваколле. Як вартавыя.
Іншы асілак не вытрымае цяжару гадоў. І тут жа на яго месца становіцца другі — малады — з такім жа нялёгкім, але пачэсным будучым.
Нупрэй не праміне тады прытэпаць, доўга цмокае, аглядаючы дубок, і, як жывому, кажа:
— Расці, браток, расці...
Аднойчы ён доўга вадзіў мяне па тых мясцінах, хваліўся то адным асілкам, то другім, а потым прывёў на касагор і з роздумам прамовіў:
— А паўзірайся ты на яе!..
Там, на касагоры, некалі стаяў дуб. Але аднойчы наляцела бура, і дрэва не вытрымала націску.
А потым на яго месцы вырасла бярозка.
Я пазіраў, як весела шамацела зялёным лісцем бярозка, і чамусьці ўспомніў і пра салдата Жукава, і пра Юльку.