Як добра ў матчынай хаце!
І на гэты раз мяне разбудзіла песня. Бацькава песня... Ляжаў, як некалі, баючыся расплюшчыць вочы, і слухаў:
— Дзінь-дзень! Дзінь-дзень!..
Уяўлялася: бацька губатымі абцугамі толькі што выняў з горна сонечны кавалак разамлелага жалеза, ударае па ім молатам, і з тае зыркай жалезіны сыплюцца на гліняны дол мільёны зор...
І вось ужо ля ног бацькі, сыходзячы гаркаватай парай, ляжыць падкова.
Ёю падкуюць Гнядую ці Дэраша. А потым тую падкову вясною нехта знойдзе на дарозе. І прыб'е да свайго парога. На шчасце.
А бацька зноў будзе заняты сваёй звычайнай справай. Будзе кожнай раніцай даставаць абцугамі з горна кавалкі сонца. І зноў будзе ліцца пад нашым сялом знаёмая музыка:
— Дзінь-дзень, дзінь-дзень...