У вокнах хаты ажно плавіцца сонца. Яно час ад часу хаваецца ў верхавінах недалёкіх сосен, і тады шыбіны змахваюць з сябе тое полымя, становяцца блакітнымі, пад колер неба і возера.
Нейкім бакавым зрокам заўважаю ледзь прыкметную ўсмешку на Арсенавым твары і, здаецца, разумею чалавека: ён зрадніўся з гэтымі вось соснамі, што зялёнымі шапкамі кранаюць высознае неба, з гэтым вось дубам, што спакойна застыў ля веснічак і каторы ўжо год нясе тут сумленна сваю службу, з возерам, што коціць унізе свае хвалі.
— А сапраўды, не змог бы без усяго гэтага,— пагаджаецца егер.— Іншы раз спытаю ў сябе: а што б ты, Арсен, рабіў, каб раптам узяло ды і высахла тваё возера? І тут жа адказваю: перабраўся б на другое. А калі б тое высахла? На трэцяе падаўся б!..
Ён на хвіліну змаўкае, думаючы аб нечым сваім, і нечакана пляскае па маім калене шырокай, як вясло, далоняй:
— А ведаеш? Ляшча ў азярові з кожным годам усё болей. А чаму яго болей — і не здагадаешся! — зноў пляскае далоняй-вяслом і дадае: — Таму, што рознай драбязы паменела. Во чаму!..
Твар яго маладзее, і цяпер не скажаш, што за плячыма ў чалавека нямала пражытых гадоў. Нечакана аднекуль налятае вецер, варушыць лісцем антонаўкі і пырхае на бліжнюю лапіну дуба. Адтуль дапінае на самую макаўку і там, у кучаравай чупрыне, пачынае ўжо зухавата шамацець. Арсен пазірае на макаўку дуба, круціць туды-сюды носам і пытаецца:
— А чым жа гэта запахла?
Я таксама кручу носам і адказваю:
— Жывіцаю нібыта...
— І жытам,— удакладняе ён.— З Жукава поля... Гэтак заўсёды бывае перад дажджом...
Нейкі час Арсен сядзіць нерухома, а потым падымаецца і кажа:
— Аднак бегчы трэба! — Ідзе ў хляўчук, выносіць дубовыя вёслы і на хаду ўжо раіць: — А на Жукава поле абавязкова падскоч! Гэта святое месца...
На парог выходзіць Арсенава жонка, моўчкі пазірае ўслед мужу і нібы сама сабе, але голасна гаворыць:
— І што за чалавек удаўся! Ледзь ногі валачэ, а ўсё на ваду прэцца. Нібы не можа без тае вады абысціся...