Каб трапіць у Чорны лес, дзе, як сцвярджала Юлька, жыве яе Філька, трэба спачатку сцяжынкаю выбрацца на лясную дарогу, што вядзе ажно да Жукава поля, павярнуць направа, мінуць масток і хвілін дзесяць пратэпаць не так ужо ўбітым шляхам. Але, нягледзячы на гэта, Юлька выдатна арыентавалася.
— А я тут, як у гародчыку! — пахвалілася яна.— Ніколечкі не зблукаю!..
Сонца ўжо адыходзіла на спачын, і толькі макаўкі дрэў купаліся ў яго апошніх промнях. У Чорным лесе было волка. Пакуль збіралі сучча і раскладалі агонь, сонца зусім села — нават на самым высокім дубе не відаць было ні промня. Прыцемкі таксама доўга не трымаліся. Яны паблукалі пад дрэвамі колькі хвілін і пачалі саступаць месца цемры. Вось яна ўжо канчаткова апусцілася на дол, спавіла спачатку кусты, потым і дрэвы і нібы затаілася, нібы прыслухоўвалася да нечага.
А ля нашага невялічкага вогнішча бруіла жыццё. Спачатку з’явіліся тры ці чатыры начніцы і замітусіліся ў дрыготкім святле. Потым аднекуль прыляцеў іх цэлы рой — белых, жоўтых, карычняватых — і пачаў над агнём свой казачны танец. Наўкол стаяла такая цішыня, што здавалася, у паветры чуцён быў шоргат іх крыльцаў.
Юлька сядзіць побач.
— І дзе ж той Філька падзеўся? Няўжо не акажацца?..
Я паглядаю на Юльку і нечакана пытаюся:
— А мо ўвогуле няма твайго Фількі? Мо ты прыдумала яго?
— Не,— адказвае Юлька.— Я сама летась яго сюды прынесла. Дастала з клеткі, што ў школьным жывым кутку вісела... Настаўніца на мяне потым сварылася дужа... А калі нядаўна з таткам ішлі з сенкавання, Філька разы са два гукнуў мне...
Нечакана ў лістоце суседняга дрэва нехта залапатаў крыламі, і пачулася глухаватае, але даволі пагрозлівае:
— Ух-гу!..
Юлька кранула мяне за рукаў і прашаптала:
— Філька прачнуўся...
Якраз у гэтую хвіліну ад балота даляцелі да нас яшчэ нейкія незразумелыя гукі:
— Буль-буль-буль! Буль-бу-у!..
Юлька зноў кранула мяне за рукаў:
— Бык вадзяны... Ён заўсёды дражніцца з Фількам. Стаіць па калені ў вадзе і дражніцца... А Філька яго ой як не любіць!..
І сапраўды. Толькі перастала булькатаць, як зноў азваўся Філька:
— Ух-гу! Ух-гу!..
А вадзяны бык сваё:
— Буль-буль-бу!
— Нібы дзюбу палошча,— засмяялася Юлька.— Прапалошча і бульбы папросіць... Прапалошча — і зноў папросіць... Але ён так сабе — дражніцца!..
— Ух-гу! — нібы пацвердзіў Юльчыны словы Філька.
Раптам нехта зарагатаў:
— О-хо-хо!..
Рэха падхапіла гэты рогат і пакаціла з верхавіны на верхавіну — ажно туды, за Дзікае балота, дзе, як Юлька пераконвала мяне, і жыў той вадзяны бык.
— Лесавік! — насцярожылася Юлька.— Але ты не бойся! Ён — добры. Ён толькі палохае. Гэта п’янага Абору ён аднойчы павадзіў ажно да раніцы... Абора казаў, што рука ў яго халодная-халодная і барада вялізная...
Юлька ўвайшла ў сваю ролю канчаткова. І мне не хацелася перашкаджаць ёй. Толькі, успомніўшы першы дзень нашага знаёмства, запытаўся:
— Скажы, Юлька, а ці бачыла ты ўсё ж тую русалку?
— Бачыла,— зусім сур’ёзна адказала Юлька.— Яна ў той вечар ля вірка стаяла... І грабянцом белым расчэсвала косы...