Цэлы век ляжаў ён тут, у вёсцы. І сцены хаты надзейна абапіраліся на яго плечы. А ён знаходзіў сілы, каб не рассыпацца пад гэтым цяжарам, каб захаваць мірны спакой жыхароў. І ці не таму на яго плячах з’явіліся сінія падцёкі мазалёў, а цела пранізала вузлаватае сухажылле?
Але нядаўна гаспадар прывёў незнаёмых людзей, і тыя разбурылі старую хату, а каменю сказалі:
— Саступі месца бетону!
Ачапілі яго тросам і трактарам зацягнулі на выган:
— Ляжы!
І лёг ён у маўклівай крыўдзе. Ад нялёгкіх старэчых думак яшчэ больш выступіла маршчын... Ды аднойчы бяссоннай ноччу пачаў ён кроплю за кропляй збіраць празрыстую, як сляза, расу. І калі на світанні прыляцела сюды белагрудая весялуха-пліска, моўчкі аддаў ён дарагое пітво...
І каменю здалося, што ён усё-такі шчаслівы.