Тут кожнае дрэва прызапасіла сюрпрыз.
Не-не ды і выйдзе з-пад дубка насустрач самавіты, у карычневым капелюшы, гномік-баравічок. Ён колькі дзён шукаў гэтай сустрэчы! І радуецца, нецярпліва парыпвае крамянай ножкай...
Падасінавік паводзіць сябе чамусьці сарамліва. Стане на леташнім лісці, у цяньку, і, чырванеючы, чакае: калі ты прыйдзеш, чалавеча?
А падбярозавікі — наадварот. Мітусяцца ў ломкай нізкарослай траве, пакуль не выстраяцца ў рад. Тады толькі пазіраюць на прышэльца, зухавата заламаўшы свае барэцікі...
Выбегуць на сцежку лісічкі-сястрычкі. Сабяруцца табунком і будуць аб нечым шаптацца... Яны — непаседы. На іх можна наткнуцца і ў сасонніку, і ў дубняку, і ў бярэзніку, і ў асінніку...
Затое грузды ў гэтых мясцінах любяць, як ніхто болей, цяністыя лагчынкі. Яны, тыя грузды, надзвычай гасцінныя. Кожны абавязкова прапануе сподачак, поўны духмянай халоднай расы...
І толькі рыжыкі не выбегуць на сустрэчу. Яны недзе там, на сакавітых балацінках, водзяць у гэты час казачныя карагоды...
Ты ведаеш пра іх клопат і не крыўдуеш.