Аднойчы вечарам Нупрэй прынёс Юльцы светлячкоў. Юлька абрадавалася такому незвычайнаму падарунку, узяла шкляны слоік, паклала іх туды і доўга пазірала, як светлячкі там пераміргваліся.
Раніцай Юлька хацела яшчэ раз пахваліцца мне сваім багаццем, але калі дастала з-пад ложка слоік, у ім не было ніводнага светлячка.
— Мікіта паеў! — выказала меркаванне Юлька.— Няўжо Мікіта?..
Дзяўчынка хацела ўхапіць венік, адлупцаваць ката за такое нахабства, але і Мікіта, і венік недзе падзеліся. Яна ў роспачы села на канапу і ледзь не заплакала.
— Во дзівачка! — пачала ўшчуваць яе маці.— Нейкую казяўку шкадуе... А што з тых казявак?..
— Гэта не казяўкі, а ліхтарыкі! — не пагадзілася Юлька, пакрыўджана глянула на маці і выбегла з хаты.
Доўга не вярталася Юлька. І маці не трывожылася — такой бяды!
А калі вечарам з-за лесу нечакана выплыла чорная хмара і павісла над самай вёскай, занепакоілася:
— Навальніца ідзе, а дзеўчына гойсае недзе...
Не было Юлькі і тады, калі над выганам бліснула маланка і ўдарыў пярун. Не з’явілася дзяўчынка, калі з неба лінула як з вядра і зрабілася зусім цёмна.
Цемру ўсё часцей і часцей разрывала бліскавіца, хата ажно ўздрыгвала ад грымот, а Юлькі ўсё не было.
— Ну і дзеўчына! — злавалася маці.— Я ёй пагойсаю! Няхай толькі прыйдзе!..
А калі Юлька нарэшце з’явілася, маці толькі пляснула ў далоні:
— А дачушка мая! Ты ж уся макруткая!..
А тая стаяла пасярод хаты і ўсміхалася.
На мокрай Юльчынай далоні варушыліся тры маленькія светлячкі.
Тры жывыя ліхтарыкі...