Лёгкім снегам прыцярушаная лясная сцежка. Паабапал, спрацаваныя за лета, у ціхай стоме стаяць каржакаватыя дубы. Надыходзіць зіма, а яны — спакойныя, упэўненыя ў сваёй сіле і непахіснасці. Стаяць сцяною, і ніякі вятрыска ім не страшны.
Так і людзі нашы. У дні нягоды таксама сталі сцяною перад ворагам. Як асілкі. Як волаты. І выстаялі!..
Бо ў сэрцах нашых акрамя любові да зямлі роднай ёсць і нянавісць. Да ўсяго благога.