Пасярод вуліцы, у гарачым, як прысак, пяску стаіць хлапчанё і ўсхліпвае. Пад носам бурбалка — то пакажацца, то зноў схаваецца.
— Ты чаго, Іван Іванавіч, журышся тут? Пакрыўдзілі?
— Не-а!..
— Дык што такое, зяцёк?
— Хо-ла-дна!.. — выцірае мурзатай далонькай бурбалку мой субяседнік.
— Каму, табе холадна? У спякоту?..
— Не-а!.. Во ім... птусацкам,— і расхінае кашулю.
Божа мой! За пазухай у хлапчаняці камячком, з сінімі, як сліва-вадзянка, жыватамі корпаюцца і ціўкаюць птушаняты.
— Дзе ж ты іх узяў, сынок? — пытаюся.
— Тыцкаю... З гняздзецка...— і рукою паказаў на падстрэшша хаты.
— Тычкаю?.. З гняздзечка?.. І не змог назад палажыць?..
Пакуль я, стаўшы на падаконнік, заканапачваў пакуллем прабоіну ў гняздзе і адно за адным усаджваў туды ластаўчыных птушанят, хлапчанё ўсміхалася ад вуха да вуха — на ўвесь свой мурзаты роцік.