— І чаму яна дзеўкаю нарадзілася? — ушчувае маці Юльку.— І чаму не хлопцам? То бусляня спора, то з вудаю цалюткі дзень швэндаецца, то па хлявах лазіць...
Мне відно з прачыненых дзвярэй: Юлька сядзіць на кухні і толькі шморгае носам. А маці не перастае:
— Гора ты маё горкае! Чаму ў іншых — дзеці залатыя. Ад маці не адбягуцца. Куды яна, туды і яны. А я ўжо на сваю галаву дачакалася, што людзі пачалі запыняць на вуліцы...
Юлька яшчэ мацней шморгае носам.
— І на якое ліха тыя ракі табе даліся? — зноў дакарае маці дачку.— Не было куды рукі ўперці?
Юлька слухае папрокі, насупілася і пазірае ў акно.
— Во! Адвярнулася ўжо! — не сунімаецца маці.— А мне Абора праходу цяпер не дае!.. Ён жа тых ракаў мо з тыдзень вышморгваў!
— І не тыдзень, а два дні! — раптам удакладняе Юлька.
— Два дні! — як не крычыць маці.— А цяпер што? Ну, скажы ты мне: што будзе цяперака?
— Нічога не будзе! — ледзь не плачучы, адказвае Юлька.— Наглуміць за выхадны, калі захоча!..
— А ты зноў выпусціш? Скажы: выпусціш?— дапытваецца маці.
— А нашто яму столькі? І яшчэ ў скрынкі пазапіхаў...
— А ты ўцікавала і выпусціла? — ужо з прыкметнай смяшынкай у голасе пытаецца маці.
— Вы-пу-сці-ла! — выціраючы далоняй твар, адказвае Юлька.— Бо шкада было. У скрынках жа!.. Мучыліся...
— Шкада, шкада! — лагаднее матчын голас.— Я табе пашкадую! Гэць з хаты, пакуль за ручнік не ўзялася!..
Бразнулі дзверы, і на кухні стала суцішна.
Калі я выйшаў на падворак, Юлькі нідзе не было. Няўжо пабегла ў кузню да бацькі?
Але Юлька сядзела на вільчыку хлеўчука і, нібы нічога не здарылася, спакойна паглядала на неба.