Нас у аўтобусе — самы раз: ніхто не стаіць.
Дзядзька сядзіць як на троне: расшпіліў у кажушку верхнія гузікі, абапёрся на ядлоўцавы кіёк і пазірае перад сабою строга, паверх галоў.
Маладзіца — наадварот. У яе выгляд такі, нібы хоча падкрэсліць: глядзіце, якія мы!..
А дзяўчынка хвілін колькі сядзела з прыплюшчанымі вачыма і ў куточках вуснаў хавала сваю ўсмешку. Потым адважылася, зняла рукавічку і ружовым пальчыкам пачала вадзіць па заінелай шыбіне.
Яна, мабыць, такое рабіла не першы раз. Бо на шыбіне смела з’явіліся кружочкі, рысачкі і палосачкі. А калі аўтобус зрабіў паварот і маладое сонца пазалаціла праменнямі шыбіну, мы ўсе ўбачылі, як пад рукою дзяўчынкі ўспыхнула вясновае цуда — кветка...
І ўсміхнуўся гэтаму цуду пажылы, самавіты дзядзька, па-веснавому шчырэйшай зрабілася маладзіца...
На наступным прыпынку дзяўчынка ўсхапілася з месца і пабегла да дзвярэй.
А на шыбіне ўсю дарогу гарэў пакінуты ёю рамонак.