Іх некалькі было на пагорку за вёскаю. Калі, бывала, падыдзеш да канцавой хаты і кінеш вокам на выган, то здавалася, што гэта зусім і не бліндажы, а вялізныя, счарнелыя ад часу чарапы. Горш за ўсё яны заміналі нашым трактарыстам. І талакой рашыла сяло знішчыць іх.
Узрыўчатку выпрасілі ў леспрамгасе, а кіраваць усёй «аперацыяй» даручылі дзядзьку Антосю.
— Гэта мы мігам,—ажывіўся ён.—Як карова языком зліжа... На фронце не такое рабілі!
І праўда. Толькі варта падкласці куды трэба толу, адбегчыся і скамандаваць: «Ла-а-жысь!», а нам упасці жыватамі ў пясок, як глуха вухала і скаланалася зямля. Ад бліндажа, сапраўды, заставаўся адзін успамін.
Потым зноў дзядзька браў свае прычындалы і клыпаў на «новы рубеж». Ды на гэты раз ён выйшаў з бліндажа і не кінуўся подбегам у наш бок, а пачаў спакойна ўзірацца ў блакітнае неба.
І чаго б гэта?..
Мы сыпанулі туды. Глядзім: укленчыў дзядзька і паклаў на далонь... птушаня:
— Та-ак...
І дадаў, паказваючы на бліндаж:
— А гэты... Няхай пастаіць!..