Юлька — выдумшчыца.
Юлька — фантазёрка.
Учора яна сказала:
— Хадзем у гай, паўзіраемся, як грыбы танцуюць.
— Ці ж грыбы ўмеюць танцаваць?! — засмяяўся я.
— Яны ўсё ўмеюць! — усміхнулася Юлька.— Дай управіцца па хаце — і пойдзем...
Калі ў хаце было прыбрана, мы адправіліся ў лес.
Вось і знаёмая палянка. Юлька зірнула туды, зірнула сюды і, нібы на правах старэйшай, прапанавала:
— Прысядзем вунь пад таею елачкай і пацікуем. Вылузнецца сонца, і тады...
Сапраўды, толькі з’явілася сонца, як уся палянка залілася праменнямі. І я заўважыў: з-пад леташніх лістоў пачалі выбягаць лісічкі... Ударылі ў свае смычкі цвыркуны, забіў у бубен дзяцел. А лісічкі, пабраўшыся за рукі, закружыліся ў карагодзе...
Юлька шэптам гаворыць:
— А зірні, які хлапец-маладзец з’явіўся!
Я азірнуўся.
На ўскрайку паляны стаяў мухамор. У стракатым капелюшы. Выгляд у яго быў такі фанабэрысты, што я засмяяўся:
— Стыляга нібыта...
— Ага, стыляга,— пагадзілася Юлька.— А цяпер паглядзі сюды! Парахня сыплецца, а туды ж...
З лясной сцежкі сіліўся падняцца дзядок-баравічок.
— Ён зачапіўся за галінку і спатыкнуўся,— зноў засмяялася Юлька.— Ажно шапка звалілася!
А лісічкі, не зважаючы ні на што, усё кружыліся і кружыліся ў сваім танцы. Недзе па-ранейшаму біў у свой бубен дзяцел, і ажно заходзіліся смычкі цвыркуноў...
Калі сонца нечакана схавалася, цвыркуны, дзяцел, дзядок-баравічок, фанабэрысты мухамор і нават лісічкі-сястрычкі са сваім казачным карагодам — усё гэта некуды знікла.
Юлька зірнула на мяне. Яна была шчаслівая. Яна паказала мне танец грыбоў!..