На далёкую палескую станцыю мяне прывёз цягнік.
Стаяла ціхая месячная ноч, і я мо з гадзіну прабыў у невялічкім прывакзальным скверыку.
Па шасейцы, што пралягала побач з чыгункай, час ад часу праязджалі машыны, і я вырашыў не чакаць рэйсавага аўтобуса, дабірацца ў Астравок спадарожным транспартам.
Але туды, колькі ні апытваў шафёраў, машыны не ішлі. Можна было пад’ехаць толькі да Залесся, а там і пехатою недалёка. Я рызыкнуў і на світанні быў ужо ў Залессі. Стаяў пасярод вуліцы і чакаў хоць якую жывую душу, каб лепей распытаць дарогу. Нарэшце з бліжняй хаты выйшла маладзіца.
— Падкажыце, як трапіць у Астравок?
— А чаму не падказаць? Падкажу! — усміхнулася кабета, паказваючы белыя, як драбкі часнаку, зубы.— Ідзі вунь таею сцежачкай, каля старога рэчышча, потым возьмеш крыху лявей, пройдзеш сотню-другую метраў і па правай руцэ ўбачыш адразу тры сцежкі. Ступай толькі сярэдняй і, калі перасячэ яна яшчэ адну сцежку, збоч з яе, прайдзі крыху, а затым нібы вярніся назад і там ужо, дзе балацінкай, дзе сухапутам, шыбуй напрасткі ажно ў самы Астравок.— Яна зноў даверліва ўсміхнулася і дадала: — Зразумеў?
— Зразумеў,— кажу.— А другой дарогі няма?
— Чаму няма? Ёсць! — зноў выставіла зубкі маладзіца і паказала вачыма сабе пад ногі: — Гэная хоць і даўжэйшая, ды павіхляе крыху, але выведзе якраз на Жукава поле. А там — рукой падаць — і Астравок...
Вядома, выбраў другі шлях. Але, як неўзабаве пераканаўся, і ён быў не з лёгкіх. Пералескамі ішлося яшчэ сяк-так. Быў надзейны арыенцір. Пад нагамі — дзе спружыніла, а дзе і пыліла — ляжала ўсё ж якая ні ёсць, а дарога. Потым у лясной гушчэчы і яна знікла — неяк раптоўна распалася на безліч сцежак. Паспрабуй здагадайся, якой трэба трымацца. Сюды б тую маладзіцу! Няхай бы сказала, каторай з іх належыць «ступаць»...
Выбраў нарэшце самую ўбітую сцежку і рушыў далей.
Яшчэ хвілін дзесяць хады, і раптам сцяжынка ўзбегла на бязлесны пагорак. Я спыніўся, зачараваны.
Там, унізе, спакойна ляжала возера, а на яго не дужа крутым беразе стаяла вёска. З пагорка здавалася, што гэта зусім і не вёска, а казачны карабель, які аднойчы прычаліў да берага ды так і застаўся там...
Я глядзеў, як над вёскай нараджаецца дзень, і адчуванне было такое, нібы сам нараджаўся нанова. Здавалася, вось-вось адбудзецца цуд: абноўлены, поўны нейкага ўнутранага цяпла, рантам вазьму і зраблю свой самы першы крок па зямлі...
Недзе ў прыбярэжным чароце прачнуліся птушкі.
На азёрную роўнядзь упала пара чыркоў. Аднекуль даляцеў бусліны клёкат. А над Астраўком у ранішнім сінім бяздонні купаліся і купаліся ластаўкі.
І неяк дабрэла, спакайнела на сэрцы...