epub
 
падключыць
слоўнікі

Яраслаў Пархута

У дзіцячым лесе

 

 

— А ў дзіцячым лесе Вера-вавёрка жыве! — сказала аднойчы Юлька і папрасіла: — Давай пабяжым туды, гасцінец занясём...

Цікава было паглядзець і на той «дзіцячы лес», і на тую Веру-вавёрку, і я згадзіўся. Юлька, радая, што можа пахваліцца яшчэ адным сваім адкрыццём, хуценька ўзабралася на вільчык хлеўчука, дастала з патайнога месца бляшанку з-пад кансерваў, перасыпала з яе нешта ў хусцінку, з’ехала па саламянай страсе на дол і сказала:

— А яна ўсё чыста забярэ!..

Неўзабаве мы ўвайшлі ў лес. Брылі мо хвілін дзесяць борам, і ўвесь гэты час мне рупіла запытацца: што за гасцінец Юлька прызапасіла? Але толькі пацікавіўся:

— Ці не гэта твой дзіцячы лес?

— Не. Ён такі,— рукою дакранулася Юлька да маіх грудзей.— І ўвесь новенькі.

Неяк раптоўна мы апынуліся на невялікай палянцы. Перад намі ляжала колішняе ляда, парослае рэдкім каржакаватым дубнячком. Толькі правая палавіна таго былога ляда кідка зелянела зараснікамі ляшчыны, а ўпрытык да яе стаяў стары, разгалісты дуб.

Крокаў дваццаць мы не дайшлі да таго дуба, як Юлька спынілася і развязала вузельчык: некалькі кавалачкаў цукру, жменька леташніх арэхаў і пернік... Сапраўды выключны пачастунак!

Юлька сказала:

— Лягай у траву, а я панясу, пакладу ёй.

З травы мне добра відаць было, як Юлька рассцілала ля камля хусцінку з пачастункам, і думалася чамусьці, што ўсё гэта — марны занятак.

Юлька неўзабаве вярнулася, села побач і нечакана паклікала:

— Вера-ва-вёр-ка!.. Вера-ва-вёр-ка!..

Але тая чамусьці не паказвалася. І толькі калі дзесьці на верхавіне дуба праявіла сваю пільнасць сарока, абвясціўшы на ўсё наваколле пра наш з Юлькай прыход, у круглай дзірачцы дуплянкі з’явілася хітраватая мордачка. А праз хвіліну затанцавала на суку і сама гаспадыня — вавёрка.

— Верачка! — абрадавалася Юлька.— Мы гасцінец табе прынеслі!..

Вавёрка паглядзела на Юльку і цокнула — нібы лузнула арэшак. Потым асцярожна спусцілася па камлі на дол і, не звяртаючы ўжо на нас увагі, пачала завіхацца ля хусцінкі. Спатрэбілася некалькі рэйсаў, пакуль гасцінец быў перапраўлены ў дуплянку. Тады вавёрка з’явілася зноў і весела зацокала, танцуючы на суку.

Нібы дзякавала Юльцы за пачастунак.

 


1974-1977

Тэкст падаецца паводле выдання: Пархута Я. Там, дзе жыве Юлька. Лірычныя навелы. – Мінск, “Мастацкая літаратура”, 1978. – 160 с.
Крыніца: скан