Вераснёўская ноч апускаецца на зямлю неяк нечакана. Нядаўна нібы шарая гадзіна была, а цяпер — хоць выкалі вока.
У такія хвіліны здаецца, што ўсё жывое нібы заснула. Але раптам па-начальніцку рохкне ў лагчыне стары сякач. І тады чорны табун пасунецца за ім. Ажно туды, ва ўрочышча Дубы. Ды на шляху нечакана напорацца на соткі і пачне паспешліва дратаваць бульбу, пакуль з хаты не выскачыць гаспадар і не забразгае ў пустое вядро...
А ласю ў гэты час не да ласункаў. Ён ходзіць і ходзіць па лесе, дзярэ капытамі дол і трубіць — працяжна, пагрозліва, зазыўна... Ажно заяц становіцца пяньком і, натапырыўшы вушы, слухае той кліч. Нават вожык, учуўшы лася, нейкі час не шорхае апалай лістотай. І толькі начны разбойнік — філін — будзе адкрыта здзіўляцца ласінаму клопату:
— Ух, ты! Ух, ты! Ух, ты!..
А бабёр на беразе возера толькі што спляжыў асіну, сячэ яе на кавалкі і тралюе бярвенні — ажно плёскат ідзе — у свае надзейныя сховішчы...
Іншы раз прывалачэцца з Белавежы лясны цар і будзе правяраць, як на палянах раслося-былося яго ўласнай траве — зуброўцы...
І так праз усю доўгую, волкую ноч.