Іх гнала ў нялёгкую дарогу восень. І яны плылі ў сіняй бездані, пасылаючы на зямлю сваю развітальную песню. Гэта журботнае «кру-кру» падала на чараты, на прыбярэжны лазняк і памірала, прыглушанае ўсплёскамі азёрнай хвалі.
Мы сядзім у чаўне і моўчкі ўзіраемся ў неба. Я ведаю, што ў старога Андрэя шчыміць на сэрцы, і бачу, як вочы яго з сумам развітваюцца яшчэ з адным летам...
— Глядзі! Глядзі! — раптам схамянуўся стары.
Я разварочваю човен і заўважаю, як з глыбокага блакіту нібы хтосьці шпурнуў важака долу. Ён рыўкамі, як вялікі тапаліны ліст, асядае на сівы, спалавелы поплаў. А над важаком, збунтаваўшыся, кружаць і так тужліва курлыкаюць яго журавы...
— Не даляцеў. Падарваўся,— ціха, нібы сам сабе гаворыць Андрэй.
Паспакайнелая хваля ўжо не гойдае човен. І сціхла ў вушах трывожная песня птушак. Толькі ледзь чуцён шэпт старога:
— У жорава такое здараецца на паўдарозе. І ў чалавека...