* * *
Адыходзячы — азірніся:
ці паперадзе будзе твой след?..
* * *
Пакуль у рэчкі віхлясты шлях —
шлях яе ў будучыню прамы...
* * *
Есць нешта страшнае ў сонцы,
якое заходзіць на небасхіле між хмар:
здаецца, яно не само памірае,
а памірае душамі блізкіх людзей...
* * *
Хаты вечарам —зоркі на Зямлі:
свецяць вокны таемным святлом:
Хто вы, зоркі?
* * *
Пасівелі дзьмухаўцы пад маімі нагамі —
так доўга ішоў да цябе...
* * *
Жанчына —
ластаўка, якая ў вечнай
трывозе:
то кідаецца ўніз з гнязда,
то вяртаецца зноў...
* * *
Просьба дачкі-першакласніцы:
купіць ёй глобус, бінокль і мальберт —
сімвалы Зямлі, пільнасці і прыгажосці...
Як дзіўна — не дадумаўся б дарослы...
* * *
Тэлескопы дамоў,
аэрастаты дымоў, цыгарэты ракет
у неба імкнуцца, у неба...
І толькі знічкі, якім надакучыла неба,
падаюць з радасцю на зямлю...
* * *
Чалавек — жывы адрэзак часу:
не ўкараціце і так кароценькага яго...
* * *
Боты прашоргалі па дарозе,
падвода натужна праскрыпела,
машына, тармозячы, праскрыгатала,
а дарога...
дарога не войкнула...
* * *
Апускаюць нябожчыка ў магілу...
Слізгануў па ілбе апошні прамень сонца...
І быццам пясок аб рыдлёўку,
скрыгатнуў у сэрцах жывых боль...
Стаяць у маўчанні мужчыны, жанчыны...
Кожны ў сабе хавае надзею:
яшчэ далёка...
Яшчэ не хутка
слізгане па ягоным ілбе апошні прамень сонца,
і быццам пясок аб рыдлёўку,
скрыгатне ў сэрцах жывых боль...
* * *
Іканастас неба —
зоркі і поўня...
Месячная ноч —
храм,
у якім я малюся
на цябе,
мая адзіная...
* * *
У дзень прыняцця Закона аб Мове,
26 студзеня,
неба над вёскай працялі
маланка і гром...
Свечку маці мая запаліла,
пацеры перад іконай вымавіла...
— Праява...— перажагналася.—
Дзяды такога не помняць...
Вёска назаўтра за ёю паўторыць...
А я падумаў:
«Есць Бог на свеце ўсё-ткі...
Гэта ж ён громам — басам
у міжзім’і пацвердзіў жаданы Закон
і ў канцы паставіў маланкаю
клічнік!»
* * *
Цэлае стагоддзе
вёснаў, летаў, восеняў, зімаў
панесла з сабою
бабка Магдалена...
Цэлае стагоддзе
радасцяў, смуткаў, боляў, пакут...