Прыстанеш ціха ля парэнчы,
павойкай одум абаўе:
жыццё тваё,
як гэта рэчка,
сплывае хваляю.
Сплыве...
Тугі струмень сярод кустоўя,
падказвай мне,
як трэба жыць...
Як ні вазьмі,
яно пустое,
багацце тое,
якім знаёмы твой
дрыжыць...
Каменьчык з дна
адшліфаваны,
і сінявы паднебнай
даль,
і плёс,
ляском акаймаваны,—
маё багацце,
мой крышталь...