Пасля доўгай дарогі
ляжым на чарэні печы
ў палескай вясковай хаце...
Нехта ў сенях клямку крануў
адвячорак у хату заходзіць...
І ціха сястрычка твая
сінічцы сваёй —
дачушцы
песню на ўслоне пяе:
— Лю-лі, лю-лі, лю-лі —
зайчыкі паснулі
на палочку ў бабулі
і дзядулі...
...Мы толькі вярнуліся
з могілак Бабчына —
ці тая бабулька там спіць,
што назву вёсцы дала?
Тут, у палескай нізіне,
шаўкова-высокай траве —
ніколі не бачыў такіх я кладоў
пад белай бярозай,
як чмель і пчала,
што час заблытаў у травах
навек —
бацька
і маці
твае...
...Аб чым думаем мы?
«Маці раніцаю ўяўляю...
У крапінку сінюю,
белае поле — хуста...
Ледзь толькі світала —
ля печы ўвіхалася,
з агнём размаўляла
рукамі і словам...»
«Бацьку —
вечарам...
Летам — у кепцы,
зімой — у вушанцы...
Прыцемкам заходзіў у хату,
выходзіў...
Вядро браў,
карову паіў,
дровы сек...»
«І толькі мы,
дзеці,
былі паміж раніцай —
вечарам
свавольнымі сонечнымі зайчыкамі.
Хто думаў калі,
што раніца з вечарам
сыдуцца ў ноч
гэтак хутка,
пакінуўшы
нас —
сонечных зайчыкаў —
вечнасці?..»