Лявон Тычка, немалады, з намёкам на лысіну пісьменнік, узнімаўся па лесвіцы ў сваю новую кватэру. Калі б у гэты момант ён мог паглядзець на сябе збоку і, скажам, захацеў бы апісаць сябе, то абавязкова напісаў бы так:
«Цяжка дыхаючы, пажылы хударлявы мужчына ўзбіраўся на чацвёрты паверх. Яго скуласты доўгі твар быў змрочны, у блакітных вачах застыла крыўда. Ён быў нечым вельмі засмучаны...»
Але Лявон Тычка не мог бачыць сябе збоку.
Яшчэ не зачыніўшы за сабой дзверы, ён сярдзіта кінуў жонцы:
— Давай абедаць!
Накрылі стол. І хутка гаспадар ужо зрабіў першы застольны жэст: лыжка, як коўш экскаватара, урэзалася ў талерку тлустага баршчу, затым асцярожна наблізілася да твару. І ў тую ж хвіліну пачуўся голас:
— Што гэта такое? Я працаваў, есці хачу, а мне тут чорт ведае што суюць...
Жонка стаяла побач і сумна пазірала на мужа: традыцыйныя абедзенныя непрыемнасці! Адмаўляецца есці, значыць, зноў недзе крытыкнулі.
А Лявон Тычка не сунімаўся.
— Маўчыш? Не-е, адчуваю, што і сёння пісаць не змагу! Праходзяць залатыя гады, а я...
— Пачакай, не кіпяціся. Я забылася ліст табе аддаць. Прыходзіў нейкі сівы дзядок і прасіў, каб ва ўласныя рукі табе перадала.
Усё з той жа сумнаватай усмешкай жонка паклала перад мужам сіні канверт.
Лявон Тычка нешта сярдзіта мармытнуў, але пісьмо ўзяў, зірнуў на адрас і разарваў канверт.
«Шаноўны, дарагі таварыш пісьменнік!» — прачытаў ён, і твар яго палагоднеў. Ліст затрымцеў у руках.
— Марылька, хадзі сюды! Хадзі хутчэй, родненькая... Мяне ж чытаюць! Чытаюць нават старыя... Якое цудоўнае пісьмо! Гэтаму дзядулю падабаецца мой калгасны раман. Я ўяўляю, як ён чытаў яго пры лучыне, ледзь разбіраючы радкі... А потым пісаў мне гэтыя простыя словы: «Не звяртайце ўвагі на крытыкаў... Яны і Пушкіна крытыкавалі, зайздроснікі... А вы — таленавіты. Толькі беражыце сваё здароўе. Яно вам патрэбна. Ваш чытач». Чула? Ну, што скажуць мае крытыкі, га?
Лявон Тычка нервова хадзіў па пакоі і рагатаў.
— Вось каму я павінен верыць,— ужо спакойна прагаварыў ён, седзячы за сталом і апетытна сёрбаючы боршч,— а не гэтым... літаратурным балбатунам.
Жонка падала на стол катлеты, зірнула, як ахвотна ўмінае іх гаспадар, і ціхенька выйшла ў суседні пакой. Там рабіў урокі пляменнік Віця.
— Ну, як? — устаючы з-за стала, хутка спытаў ён.— Дапамагло?
— Ой, Віцёк, ужо катлеты есць. Воўчы апетыт!
— Вось і цудоўна! — узрадаваўся Віця.— А я тут яшчэ адно пісьмо пішу. Назаўтра...
1971