Мінала свята. Шумнае, клопатнае. Столькі гасцей давялося частаваць нам з жонкай... І вось пасля ўсяго — адпачывалі. Адчуваючы прыемную стомленасць, вялі лянівую размову аб вартасцях і заганах гасцей.
Соладка пазяхнуўшы, жонка раптам спытала:
— Слухай, а чаму ты Бамбіцкага не запрасіў? Ён жа таксама твой кіраўнік... Нядобра неяк. Падумай.
Я падумаў і пагадзіўся: нядобра. Сапраўды, можна было б запрасіць разам з усімі. Але як запрашаць, калі не ведаеш блізка чалавека? Зусім нядаўна Бамбіцкі працуе ў нашай установе.
Жонка ўважліва выслухала мае пярэчанні і паблажліва ўсміхнулася:
— Нічога, за чаркай пазнаёмішся...
— Дык ён жа не п’е, кажуць... І ўвогуле, чалавек сухі і неразгаворлівы: слова з яго не выціснеш,— спрабаваў супраціўляцца я.— Маўчун стопрацэнтны... Не ўяўляю, як мы будзем яго прымаць.
— А ты менш уяўляй, ідзі да тэлефона і звані...
У незадаволеным голасе жонкі я ўлавіў знаёмыя сталёвыя ноткі і хуценька набраў нумар тэлефона Бамбіцкага. Адказаў ён сам.
— Прыязджайце да нас у госці! — выпаліў я.
Тэлефонная трубка доўга маўчала. Відаць, у Бамбіцкага было нешта накшталт шокавага стану... Потым я пачуў глухія галасы: Бамбіцкія раіліся каля тэлефона. Стрымліваючы дыханне, моцна прыціснуў трубку да вуха.
— Божухна, што яму адказаць? — разгублена гаварыў Бамбіцкі.— Запрашае да сябе ў госці. Хто?
— Адкуль я ведаю хто? Дундзік... Працуе адзін у нас... такі маленькі, касавокі...
— Дарэмна ты гэтак — ён жа твой супрацоўнік.
— У мяне іх больш сотні, супрацоўнікаў! Калі кожны пачне запрашаць у госці...
— Не дужа задзірай нос, мужанёк! Лепш разваж сур’ёзна... Адмовішся ад запрашэння — пакрыўдзіш, плёткі пойдуць: Бамбіцкі не паважае падначаленых, грэбуе калектывам... Сапсуюць біяграфію...
Бамбіцкі цяжка ўздыхнуў у трубку і голасам прысуджанага да катаргі сказаў мне:
— Сустракайце, едзем.
І Бамбіцкія не падвялі: прыехалі. Было дужа весела...
1978