Якраз напярэдадні Новага года ў мяне адбылася надзвычай радасная падзея: у газетных кіёсках з’явілася мая першая гумарыстычная кніжка. Натуральна, я адразу ж абышоў бліжэйшыя вуліцы і, здзіўляючы кіяскёраў незвычайнай шчодрасцю, закупіў усе зборнікі.
— Пачакайце! — звычайна несліся наўздагон мне ўсхваляваныя галасы кіяскёраў.— Тут яшчэ ёсць пра шаленства сабак... Купіце — усяго пяцьдзесят экземпляраў!
Яны, пэўна, прымалі мяне за нейкага вясковага бібліятэкара. Дзівакі! Каб толькі ведалі, з кім размаўляюць... Але не будзеш жа кожнаму тлумачыць, што ты — аўтар і ў цябе шмат сваякоў і знаёмых, якія з нецярпеннем чакаюць тваіх аўтографаў...
Недалёка ад цырка, праўда, заставаўся яшчэ адзін кіёск, вітрыны якога па-ранейшаму былі абкладзены кніжачкамі з маім імем: ён быў зачынены з прычыны хваробы кіяскёра. Але асалода штодня купляць свае творы была такой вялікай, што ў першы ж выхадны я зноў завітаў у гэты кіёск з маленькай дачушкай.
Выдаўся цудоўны зімовы дзянёк. На прыхопленую першымі маразамі зямлю церушыў сняжок. Мне пашанцавала: на гэты раз акенца кіёска было адчынена.
— Добры дзень, шаноўная! — радасна сказаў я жанчыне-кіяскёру ў акенца і важна пацікавіўся: — Як у вас ідзе гандаль — не расхапалі яшчэ кніжак Сёмкіна? Ёсць трохі? Тады запакуйце ўсе — бяру!
І тут я раптам заўважыў побач маладога мужчыну ў фацэтна насунутай на самыя акуляры цёплай шапцы, у модным жоўтым кажушку. Ён стаяў, прыхіліўшыся плячом да кіёска, і... гартаў маю кніжачку. Сэрца ў мяне радасна ёкнула: вось яна, першая сустрэча з чытачом. Карцела адразу назваць сябе і спытаць, як падабаецца гумар. Але чытач нечакана сам скіраваў позірк у мой бок і весела ўсміхнуўся:
— Якая яна ў вас... смешная!
Я так расхваляваўся, што ледзь не кінуўся ў тую ж хвіліну да гэтага нечаканага добразычліўца, каб удзячна абняць яго і ўзнагародзіць пісьменніцкім аўтографам. Але ўзяў сябе ў рукі, стрымаўся: хай чалавек пасмяецца ўволю, а потым ужо... адкрыюся.
— Ха-ха-ха... Як-кі таленавіты... экземпляр. Не хочаш, дык засмяешся,— кіснуў мужчына.— Пацеха-а...
Калі ён, нарэшце, зняў акуляры, каб выцерці вясёлыя слёзы, я паспеў зазірнуць у кніжку і прачытаць назву гумарэскі: «Хітрая жонка». Уласна кажучы, ніякая яна не хітрая, гэта муж дурань — схаваў у туфель прэміяльныя, а яна і там... вынюхала.
— Замарыла... да слёз... таўстуха!
У адказ я толькі цяжка ўздыхнуў: магла б мая кніжачка ў два разы таўсцейшая быць, каб не прыдзірлівы рэдактар. Але ўсё роўна зборнік гумару атрымаўся неблагі — вунь як пацешыў чытача!
І, нібы адгадваючы мае думкі, мужчына шчыра прызнаўся:
— Ведаеце, вось так нарагочашся часам, і настрой — на цэлы працоўны дзень.
Не маючы больш сіл стрымлівацца, я дрыготкім голасам спытаў мужчыну:
— Скажыце мне шчыра, што вас так насмяшыла? Я... нейкім чынам... маю права гэта ведаць!
— Ды вы, бацька, зірніце самі — хіба не пацеха? — чамусьці паказаў ён у мой бок.
Нічога не разумеючы, я прасачыў за рухам яго рукі і аслупянеў: мая канапатая дачушка, маё адзінае дзіцянё вытварала ў мяне пад бокам немаведама што: смешна крывіла тварык, падміргвала, паказвала язык...
— Артыстка! Во, так бы і гэтым, гумарыстам, смяшыць! — сказаў мужчына і даволі абыякава вярнуў назад маю кніжку.
Відаць, баючыся, што гэтак жа зраблю і я, кіяскёрка хуценька загарнула ўсе зборнікі і паспешна сунула мне ў рукі...
1978