Сумна і аднастайна гудуць тэлеграфныя слупы. Дзяўчынка слухала-слухала і заснула на ўзбочыне дарогі, ля слупа, прыклаўшы вуха да шурпатага цёплага дрэва.
Тут і сустрэў яе гэты мужчына.
— Ты што тут робіш? — весела запытаў ён.
— Сяджу...
— І даўно сядзіш?
— Даўно.
— Каго-небудзь чакаеш?
— А ты... адкуль ведаеш?
— Ну, калі чалавек даўно сядзіць, значыць, чакае кагосьці...
Дзяўчынка падумала і згадзілася. Але тварык яе стаў сумны.
— Дык каго ж ты чакеш? — парушыў маўчанне мужчына.
Малая не спяшалася з адказам. Яна строга пазірала знізу на дарослага— на цёмны круг саламянага капелюша, пад якім хаваліся яго прыжмураныя вочы і тырчала маленькая смешная бародка. Схіліўшы да пляча кучаравую галоўку, яна нібы разважала: ці варта яму гаварыць?
— Я чакаю нашу бабулю,— нарэшце прагаварыла яна.— Толькі ты не кажы мамцы... Не скажаш?
Мужчына моўчкі кіўнуў.
— Не кажы мамцы. Яна не хоча, каб я хадзіла сустракаць бабулю...
Мужчына маўчаў.
— Мамка кажа — бабуля паехала ад нас далёка-далёка... Назусім. А я не веру...
Мужчына не сказаў ні слова, твар у яго стаў змрочны.
— Я так сумую па бабульцы. Я была ў гасцях у цёткі Кацярыны. Прыехала дамоў, а бабулі ўжо няма...
Мужчына апусціўся на траву побач з дзяўчынкай. Тэлеграфны слуп яшчэ мацней цягнуў сваю аднастайную журботную песню. І дзяўчынка паскардзілася:
— Кожны дзень прыходжу сустракаць, а бабулі ўсё няма... Калі ж яна прыедзе?
Мужчына маўчаў. Ён бачыў старую. Зусім нядаўна. З тыдзень назад. Калі праводзілі яе за сяло — у апошнюю дарогу. Ён бачыў старую, бачыў перад сабой вялікія тужлівыя вочы дзяўчынкі. Таму і не мог гаварыць.
— Яна яблыньку пасадзіла мне. Маленькую такую яблыньку...
Дзяўчынка паказала рукой, якую яблыньку пасадзіла бабуля. І мужчына раптам ажывіўся, загаварыў — жартаўліва, весела:
— Э-э, ды ты багаты чалавек! Бабуля падарыла табе такое цудоўнае дрэўца!
— Падарыла, а сама не едзе...
Мужчына задумаўся. Але толькі на нейкі момант. Не болей.
— Нічога. Яна яшчэ прыедзе да цябе, твая бабуля... Абавязкова прыедзе! І ведаеш калі?
— Калі? — з надзеяй спытала дзяўчынка.
Мужчына асцярожна ўзяў дзяўчынку за руку і ўжо зусім упэўнена сказаў:
— Хутка. Калі падрасце тваё дрэўца. Калі з’явяцца на ім новыя галінкі і першыя кветкі. Ведаеш, такія вялікія белыя кветкі. І ружовыя. Вельмі прыгожыя такія. Над імі будуць весела кружыць пчолы, цёплы вецер будзе ціха шапацець лісцем... І ў гэтым шапаценні ты пачуеш бабулін голас. Ты ўбачыш сярод лісточкаў яе добры твар, яе ласкавыя вочы...
Мужчына гаварыў з такім натхненнем, што дзяўчынка не магла адвесці ад яго сваіх даверлівых вачэй. Ён гаварыў і пазіраў туды, дзе заходзіла сонца, і, відаць, думаў пра сваіх блізкіх. Пра тых, каго ўжо даўно не было, але хто на ўсё жыццё застаўся ў яго памяці.
— Бабуля твая вернецца. Я ведаю.
Па дарозе прайшла машына, і чалавек на хвіліну замоўк. Потым спытаў:
— А табе хіба мама не сказала, што бабуля вернецца?
— Не,— прашаптала дзяўчынка.— Калі б яна мне сказала...
— Пачакай крыху, яна скажа абавязкова. Скажа, што харошыя бабулі заўсёды вяртаюцца. Пачакай, хай толькі вырасце твая яблынька...
— Я хачу, каб яна хутчэй вырасла,— уздыхнула дзяўчынка.
— Вырасце! Толькі яе трэба паліваць. Вечарам. Вось такой парой, як зараз... Можа, пойдзем пальём?
— Пойдзем!
Дзяўчынка борздзенька падабрала з зямлі букецік палявых кветак, жвава ўстала. Мужчына ўзяў за руку яе, і яны пайшлі па дарозе — туды, дзе за сялом хавалася вялікае чырвонае сонца.
1967