Калі мы, навасёлы, даведаліся, што падключэнне тэлефонаў у новым жылым квартале пачнецца не з нашага дома, то вельмі засмуціліся. Доўга чакаць тэлефона давядзецца. Але тут здарылася непрадбачанае. Неяк раніцай зазірнуў да нас тэхнік з тэлефоннай станцыі — невысокі, шчуплы хлапчына ў блакітнай кашулі, з чамаданчыкам. Ён папрасіў у нашага суседа табурэтку, вынес яе на лесвічную пляцоўку і пачаў поркацца ў нейкай маленькай скрыначцы над дзвярамі кватэры Сямідзедава. А мы стаялі на пляцоўцы і хорам упрошвалі майстра паставіць нам тэлефоны.
— Нічога, таварышы, не будзе,— спакойна ўсміхаючыся, адказваў майстар.— Пачакайце крыху, і да вас чарга дойдзе... Пачакайце!
А каму гэта хочацца чакаць немаведама колькі дзён? Нікому! Надакучыла і ўгаворваць незгаворлівага майстра. Мы пачалі ўжо злавацца. Але раптам нехта асцярожна крануў мяне за плячо і таямніча, па-змоўніцку прашаптаў:
— Хутчэй ідзіце да Сямідзедава...
Нібы вецер змёў маіх суседзяў з лесвічнай пляцоўкі. Я апошні пралез у прыадчыненыя дзверы кватэры Сямідзедава і пачуў:
— ...Не ўстаіць! Ведаю я іх, малакасосаў... Возьме і сёння ж паставіць усім нам тэлефоны ды яшчэ і дзякаваць будзе! Не мы яму, а ён нам. Дык хто яшчэ не даваў грошы?
Я скеміў, чаго ад мяне чакаюць, і паклаў свой рубель на стол. Сямідзедаў згроб грошы, урачыста падаў іх Нінцы Засолкінай, што жыве на нашай пляцоўцы.
— Трымай! І ўручы далікатна тэхніку. Клюне! Нідзе не дзенецца.
Ціхенька рыпнулі дзверы. Засолкіна выйшла на лесвічную пляцоўку, а мы прыліплі да замочнай шчыліны, наглядаем.
— Ну, як там?
— Усміхаюцца...
— Што яшчэ?
— Размаўляюць...
— Што яшчэ?
— Тэхнік збіраецца ісці...
— Зараз яна павінна сунуць яму грошы...
— Ой, грошы ўпалі!
— Куды?!
— Яму пад ногі...
— Цудоўна! Усё ідзе па плану. Возьме грошыкі і зразумее што да чаго. Падняў?
— Падняў...
— Паклаў у кішэню?
— Ды не яшчэ... Суе іх Нінцы.
— Ламаецца. Нічога, возьме. Я ў гэтых справах сабаку з’еў. Знаем мы іх! Яшчэ Нінку вечарам у рэстаран зводзіць.
— Узяў, узяў! Паклаў у кішэню...
— Вось гэтак лепш... Ну, што я вам гаварыў, дарагія мае суседзі? — радаваўся Сямідзедаў.— Грошы і жанчыны — выпрабаваны сродак. Любы спакусіцца... Так што будзем хутка званіць па тэлефоне...
— Дастаў запісную кніжку. Піша нешта.
— Ды напэўна распіску на атрыманне грошай... Дзівак! І так верым. Хай тэлефоны хутчэй ставіць...
— Нінка ідзе!
Увайшла Нінка. Яна пагардліва зірнула на Сямідзедава і павяла ўсіх на лесвічную пляцоўку. На дзвярах кватэры Сямідзедава вісела паперка: «Хто згубіў дзесяць рублёў, звяртацца да Мікалая Званочкава ў гарадскую тэлефонную сетку...»
1965