Я ішоў па тэрміноваму выкліку галоўнага інжынера трэста на нараду.
— Пачакай хвілінку! — пачуў за плячыма голас.— Хачу табе нешта важнае сказаць...
Азірнуўся — таварыш па службе наганяе, Іван Галаўня.
— Ледзь дагнаў... Фу ты! Здароў!
— Добры дзень, Іван. Чаго хочаш? Кажы хутчэй — спяшаюся ў адно месца.
— Нічога, нічога... Паспееш. Я зараз табе, як ёсць, усё скажу... Закурыць маеш? А-а, цыгарэтамі забаўляешся... А я, даражэнькі, на самасад думаю перайсці — больш моцны!
— Слухай, не затрымлівай, кажы аб справе...
— Справа, браток, важная! Калі б не важная — не спыняў бы. І вось як усё гэта сталася... Паслухай. Іду я, значыць, па вуліцы...
— Карацей, Іван. Няма часу.
— Зараз, зараз. Пацярпі крыху і пра ўсё даведаешся. Пытанне ж, можна сказаць, у першую чаргу цябе і датычыцца.
Іван Галаўня хітра прыжмурыўся, зацягнуўся цыгарэтай і, не звяртаючы ўвагі на маю нецярплівасць, гаварыў паволі:
— Дык вось... Іду я гэта вуліцай, сонейка так прыемна свеціць, ветрык цёплы твар лашчыць — іду, як раптам бачу... каго б ты думаў?
— Ты чалавек ці звер, Іван? Я ж спазнюся: пяць хвілін засталося!
— Ай, які гарачы! Ну, дык слухай. Сустрэў я, значыць, галоўнага інжынера трэста Пятра Пятровіча. Падышоў ён да мяне, прывітаўся... Бачу, нешта хоча сказаць...
— Што ж ён сказаў?
— А-а, зацікавіўся! Пачакай, зараз аб усім даведаешся. Дай яшчэ закурыць!
Але я зірнуў на гадзіннік і... пусціўся бегчы па вуліцы.
— Куды ж ты? Пачакай, дай дагаварыць...
Я пачуў за спіною тупат Іванавых ног і цяжкае сапенне.
— Пачакай... Пятро Пятровіч перадаваў, каб ты на нараду не спазніўся, бо нехта з міністэрства прыехаў! І яшчэ казаў...
— Балбатун! — азірнуўшыся, крыкнуў я Івану і пагразіў яму кулаком.
Пасля гэтага Іван адстаў...
1966