Гэта, мабыць, заўсёды так: калі пайшло на папраўку, калі адчуваеш, як дужэе, напаўняецца сілай тваё цела і хвароба амаль не нагадвае аб сабе — лічыш у бальніцы кожны дзень... І ўжо з сумам і радаснай нецярплівасцю пазіраеш з акна палаты: там — жыццё, там — людзі, там — праца, у якую марыш акунуцца з галавой.
Эх, хутчэй бы...
А тут яшчэ жару паддаюць тыя, хто збіраецца дахаты. Пазіраеш, як на вачах мяняецца чалавек, колькі нязвыклай энергіі з’яўляецца ў яго рухах, голасе, вачах, і не верыш, што яшчэ нядаўна бачыў яго бездапаможным, прыгнечаным. І па-добраму зайздросціш здароваму чалавеку. І думаеш, мо ўпершыню, якая гэта неацэнная перавага перад усім астатнім — быць здаровым, усміхацца толькі з той прычыны, што здаровы, што твая рука можа моцна паціснуць руку сябра.
Але ў мяне — нечаканая, прыкрая затрымка... Мяне не паспелі падрыхтаваць да выпіскі з бальніцы, і я, зусім здаровы, вандрую з калідора ў калідор, назіраю не зусім звычайную мітусню (і тут адчуваецца надыход свята) і лаю свой нешчаслівы лёс: гэта ж трэба, каб так надарылася, каб так не пашанцавала — Новы год сустракаць у палаце сярод двух хворых...
Дзень цягнецца нясцерпна доўга. Я ўжо і тэлевізар паглядзеў, і ўсім сябрам паштоўкі віншавальныя напісаў, і наслухаўся цікавых франтавых гісторый майго суседа па ложку, і нагаварыў кучу кампліментаў дзяжурным медсёстрам. Ды вось зноў таўкуся ля стала адной з іх: бялявай Сашанькі. Яна нахілілася над журналам, робіць выгляд, што не звяртае на мяне ўвагі, на маю балбатню, што занятая толькі праверкай запісаў-прызначэнняў хворым. Нават нібыта незадаволена хмурыць свае вузкія броўкі, але па тым, як не-не ды ўставіць слаўцо ў размову, як кіне хуткі насмешлівы позірк у мой бок,— не цяжка здагадацца: слухае. І ўсё ж, у рэшце рэшт, яна, чырванеючы, гаворыць мне сваім пяшчотным галаском:
— Хворы, не перашкаджайце...
— Ну, вось і паспачуваць мне няма каму,— скарджуся я.— А ў інстытуце ў нас сёння навагодні баль...
— Што вы! — палохаецца Сашанька.— Я вам вельмі-вельмі спачуваю, хворы...
— Ды не хворы я! — прытворна абураюся.— Які ж я хворы? Вось зірніце...
Саша смяецца, гледзячы, як я малайцавата выпінаю грудзі, і яе жыццярадасны смех весела звініць на калідоры. Ах, як добра яна смяецца, як па-юнацку шчыра і душэўна. Адразу ад гэтага смеху цяплее на сэрцы.
— Ідзіце вячэраць,— загадкава раіць яна.— І не кісніце, усё яшчэ наперадзе...
Павячэраўшы, я прывычна кладуся на ложак. Думкі настойліва цякуць у тым жа кірунку: бальніца — дом... Ціха дрэмлюць пасля снатворнага мае суседзі-старыя. Чуваць за дзвярамі мяккія крокі: гэта прабягае нястомная Сашанька ў сваім беласнежным халаціку. Думаючы аб ёй, уяўляючы яе добры блакітнавокі твар, засынаю.
Не ведаю, колькі сплю, але раптам чую: нехта настойліва кранае за плячо...
— Хворы, у працэдурную!
— Навошта? — пытаюся санліва.
— Вам ін’екцыя...
Яшчэ канчаткова не прачнуўшыся, дрэнна ўяўляючы, на што мне тая ін’екцыя, устаю і паслухмяна іду следам за Сашай у працэдурную.
Адчыняем дзверы і...
— Зірніце на гадзіннік, хворы!
Божухна — стрэлка падбіраецца ўжо да дванаццаці!
— А цяпер ідзіце хутчэй сюды...
Не, дарэмна я лаяў свой лёс: у кутку, за белым столікам, сядзяць знаёмыя мне медсёстры, а на стале — сапраўдная з залатым рыльцам цёмна-зялёная бутэлька шампанскага і высокія мензуркі.
— Вось, сустрэнеце з намі Новы год! — чамусьці шэптам, бліскаючы вачамі, гаворыць Саша.
Але тут здараецца самае нечаканае — Сашыны спрытныя рукі закасваюць мне рукаў, і яе голас паспешліва, спалохана просіць:
— Шпрыц, дзяўчаткі! Глюкозу...
Толькі цяпер я заўважаю ў дзвярах кудлатую галаву дзяжурнага ўрача Альшэўскага.
— Што з хворым? — сурова пытаецца ён, не пераступаючы парога.
— Нешта з сэрцам.
— Ну-ну, лячыце... Каб у Новым годзе не хварэў малады чалавек!
І гаспадарліва прычыніўшы дзверы, знікае.
А кусачая іголка, апошняя ў гэтым годзе, бязлітасна джаліць маю руку пад вясёлы, усхваляваны рогат дзяўчат...
1973