Маленькая зашмальцаваная кніжачка ляжала на газетным століку сярод кніжных паліц і насмешліва пазірала на тоўстыя рознакаляровыя тамы мастацкай літаратуры.
— Гэй вы, мастацкія! Як жывецца? — пісклявым галаском пагардліва пыталася яна.— Усё стаіце?
— Усё стаім,— неахвотна адгукваліся кнігі на паліцах.
— І ўсё глытаеце пыл? — весела смяялася кніжачка.— Ну-ну, глытайце сабе на здароўе. Шкада мне вас. Салідныя вы, а што вы каштуеце! Затое зірніце на мяне: якая маленькая, якая тоненькая, а гаспадар са мной ніколі не расстаецца, каля самага сэрца трымае, усюды з сабой носіць... Дарагая яму я! Самая дарагая сярод вас...
Мудрыя кнігі маўчалі. Гэтую фанабэрыстую балбатушку яны ведалі даўно.
— Я вось зараз пайду з гаспадаром у адно месца,— урачыста заявіла кніжачка і ў той жа момант хуценька знікла ў вялікай кішэні.
Праз гадзіну яна вярнулася дахаты. Але што гэта? Здзіўленыя кнігі не пазнавалі яе: растрапаная, зусім шэрая, нібы з яе выціснулі апошнія сокі, кніжачка ляжала на ранейшым месцы. Падышла гаспадыня, узяла яе ў рукі, сумна пагартала старонкі з перакрэсленымі лічбамі — капейкі! — і абыякава кінула кніжачку ў куток са смеццем.
...Бедная ашчадная кніжка!
1972