Нядзеля. Сядзім у дварэ нашага дома — Антон, Кузьма, Пятро і я. Гуляем у даміно. «Казёл», як кажуць, у самым разгары.
І тут...
— Анто-он! Ідзі дамоў! Чуеш, зараз жа кідай гэтую сваю гульню...
Мы ўскідваем галовы і бачым у расчыненым акне другога паверха Антонаву жонку. А каб ты... Не дасць закончыць «казла».
— Нічога не зробіш,— устаючы, цяжка ўздыхае Антон.— Трэба ісці...
І ён пакідае нас. А мы — о-о, мы ўжо не стрымліваем свайго гневу — кляймім нашага партнёра на чым свет стаіць!
— Ануча, а не мужчына,— сіпіць прастуджаным голасам Кузьма.
— Хіба гэта мужчына? Жонка круціць ім, як хоча. Ганьба! Не-е, я такога жыцця не вытрымаў бы...
— Так!..— згаджаецца Пятро.— Шкада Антона — слабахарактарны, а жонка гэтым і карыстаецца. Я-то сваю трымаю ў руках, трымаю...
— Толькі так з іхнім братам і можна.— Кузьма не дагаворвае: за спіной у яго, нібы з-пад зямлі, вырастае дзяўчынка.
— Татка, мама казала, каб ты ішоў дамоў. Бабуля прыехала.
Мы глядзім на Кузьму: няўжо і ён пойдзе?
Устае! Устае і вінавата разводзіць рукамі:
— Цешча прыехала.
З маўклівай варожасцю мы пазіраем, як ён таропка знікае ў пад’ездзе. Сабраць новую кампанію на «казла» цяпер цяжка.
Пятро пагардліва жмурыць свае маленькія вочы.
— Як гэта могуць людзі гаварыць адно, а рабіць другое... Гэты ж Кузьма нават перад цешчай дрыжыць! Бачыў? А што ўжо жонка?..,
Я ківаю галавой, і мы абодва, наваліўшыся на стол, сумна пазіраем на чорныя касцяшкі.
— Добры дзень! — раптам чуецца над намі звонкі жаночы галасок.— Дык вось дзе ты хаваешся? А я шукаю... Хадзем, хадзем, даражэнькі. Мы яшчэ павінны паспець да абеду ва універмаг. Кажуць, гарнітуры імпартныя прывезлі...
Жонка бярэ Пятра пад руку, і яны выходзяць з двара. Я моўчкі праводжу іх горкім позіркам. Успамінаю, што і мне таксама трэба спяшацца на абед: мая ж жонка вельмі не любіць, калі пазнюся.
1962