Мне падабаюцца бацькі Воўкі — Цімох Цімохавіч і Эльвіра Сямёнаўна. Яны так падобны адзін да другога, абое такія маленькія, тоўсценькія і дабрадушна-круглатварыя, нібы родныя брат і сястра. І Воўка гэткі ж чорнагаловы таўстунок. Толькі вельмі капрызны. Пястун. Адзіны нашчадак.
Мы жывём у адным доме, кватэры нашы побач, і я іншы раз чую, як за сцяной ён «выбівае» чарговую пакупку...
— Супакойся, радасць, купім... Усё купім! Ты ж у нас адзін, золатка...
А «золатка» раве:
— І магнітафон ха-чу-у...
Ды вось ужо працяглы час я не бачу і не чую Воўкі: паехаў у піянерскі лагер. Аб гэтым я даведваюся асабіста ад Эльвіры Сямёнаўны. Заплаканая, яна неяк заходзіць да мяне са сваім мужам.
— Зірніце, што наш гаротнічак з лагера піша,— усхваляваным голасам гаворыць яна і паказвае паштоўку, на якой крывымі літарамі накрамзолена: «Мама і тата! Забярыце мяне з лагера. Мне тут не дазваляюць доўга спаць і не даюць шакаладных цукерак...»
Эльвіра Сямёнаўна выцірае хустачкай вочы, і яе рука ў залатых пярсцёнках сярдзіта нацэльваецца на Цімоха Цімохавіча:
— Гэта ўсё ён, ён! Яму адзінае дзіцятка перашкаджала... дысертацыю пісаць! Спецыяльна і накіраваў яго ў лагер... у лес... камароў карміць...
Мінае яшчэ колькі дзён. І вось надвячоркам да мяне звоняць суседзі. Адчыняю дзверы і не пазнаю іх — такія абое няшчасныя, прыгнечаныя і разгубленыя...
— Парайце, што рабіць,— кідаюцца яны да мяне.— Грозіць у пісьме Воўка, калі мы яго не забяром, ён напіша на нас скаргу... Вы чуеце, скаргу на ўласных бацькоў! Парайце што-небудзь...
Я даю параду — не звяртаць увагі на Воўкавы штучкі. Нічога з ім не зробіцца. Прывыкне. Так-сяк супакоіў. Пайшлі.
Але што вы думаеце? Праз які тыдзень зноў суседзі прыбягаюць — бяда, не піша Воўка! Спрабавалі званіць у лагер — не дазваніцца. Нешта здарылася!
— Міленькі вы наш, даражэнькі, звяртаемся да вас з вялікай просьбай... Хочаце — на калені стану... У вас — машына. Вязіце нас да яго, вязіце да нашага сыночка,— моліць Эльвіра Сямёнаўна.
Гляджу — сапраўды, вось-вось укленчыць... Давядзецца ехаць.
Прыгнаў машыну, пасадзіў няшчасных бацькоў і — у дарогу.
У лагер прыязджаем апоўдні. Ставім машыну на пляцоўку і шыбуем сцяжынкай у сасновы лес. У лесе ціха-ціха. Гарачыня. Пад дрэвамі — нікога, адны блакітныя домікі туляцца.
— Ну, вось бачыце? — ледзь варушыць вуснамі Эльвіра Сямёнаўна.— Дзяцей няма... Прадчувала: усе пайшлі шукаць майго Воўку... З ім — няшчасце...
Якраз у гэты момант да нас падбягае дзяўчынка-дзяжурная ў белай панамцы.
— Дзе дзеці? — пытаюся.
— На рэчцы,— сумна ўздыхае дзяўчынка.
Спалоханая Эльвіра Сямёнаўна хапае нас за рукі і моўчкі, апантана цягне некуды праз густы зялёны хмызняк.
І — недарэмна. Аказваецца, за сцяной арэшніку — рака. Вунь як зіхаціць, вунь як унізе, у вадзе, таўкуцца дзеці. Чуюцца іх гарэзлівыя крыкі, смех.
— Здаецца, ён — там,— раптам разгублена гаворыць Цімох Цімохавіч.— Здаецца, я яго бачу...
І вось, не згаворваючыся, Цімох Цімохавіч і Эльвіра Сямёнаўна, смешна куляючыся, імкліва скатваюцца па пясчаным схіле ўніз.
— Воўка! Во-ві-ік! — завуць яны.
Загарэлы чорнагаловы таўстунок бяжыць ад ракі ім насустрач — цэленькі, здаровенькі, вясёленькі...
— Ур-ра! — радасна крычыць ён.
— Ура-а...— спрабуе адгукнуцца задыханая Эльвіра Сямёнаўна і не можа — не стае ўжо сіл...
Цікавыя людзі, гэтыя бацькі!
1977