Бяда з гэтай матэматыкай... Сын-першакласнік сядзіць пахмурны, гатовы вось-вось расплакацца. І бацька нервуецца, злы, ледзьве стрымлівае сябе, сярдзіта тыцкае тоўстым чырвоным пальцам у задачнік:
— Колькі будзе? Кажы, бесталач!
Сын шморгае носам і маўчыць.
— Ну, што ж,— устае бацька,— не можаш з кніжкі рашыць, паспрабуем тады ўзяць з жыцця... Ты ведаеш нашага суседа, дзядзьку Васіля?
— Ведаю.
— І ведаеш, што ён пісьменнік? І што гадоў дзесяць назад напісаў раман «На ўсё жыццё»?
— Мама на гэты раман фікус ставіць,— ажыўляецца першакласнік.— Ён такі таўсценны, вялізны...
Бацька паблажліва ўсміхаецца і ўжо зусім спакойным тонам гаворыць:
— Дык вось, рашым, сынок, такую задачку... Пасля гэтай кніжкі, гады праз тры, дзядзька Васіль падарыў нам яшчэ адну...
— Ведаю! Я яшчэ з яе лісты павыдзіраў, калі зусім маленькі быў.
— Ты слухай, не перабівай... Потым мы зноў атрымалі ад нашага суседа вось гэтую кнігу, што пад тэлевізарам. Пытанне: колькі ж дзядзька Васіль напісаў кніжак?
Першакласнік напружана моршчыць лоб — думае. Але раптам з палёгкай уздыхае і задаволена смяецца:
— Хы, я ўжо рашыў! Задачка лёгенькая...
— Ну, колькі ж?
— Дзядзька Вася напісаў... усяго адну кніжку!
— Ды ты што? — абураецца бацька.— Як так?
— А ўсе ж яго кнігі аднолькавыя — «На ўсё жыццё»...
Бацька здзіўлена пазірае на сына, потым на сцяну, за якой жыве пісьменнік, дакорліва ківае галавой і вінавата гаворыць:
— Бадай што, не той прыклад, сын. Сапраўды, ён адну напісаў кнігу. Перавыдаецца, лаўкач!
Што ні кажыце, а бяда з гэтай матэматыкай...
1972