Пераклад зроблены з выдання: Goethe, J.W. Gedichte. Eine Auswahl. Hrsg. von Stefan Zweig. Leipzig: Reclam, 1976. Goethe, J.W. Gedichte. Moskau: Progress, 1980. Goethe, J.W. Römische Elegien. Verlag der Nation Berlin, 1956. Goethe, J.W. Faust: Urfaust. Faust I und II. Paralipomena. Goethe über «Faust». Aufbau-Verlag Berlin und Weimar 1971
Вы зноў са мною, дарагія здані,
Зноў вабіце ў мінулае мой зрок,
Яно мне мроіцца, нібы ў тумане,
Але ці здольны я на дзёрзкі крок?
Ці мне даступны вашыя ўладанні?
Смялей плывіце да мяне здалёк —
Сустрэча з вамі абуджае штосьці
З былых надзей, з парываў маладосці.
Юнацкіх дзён вы асвяжылі краскі,
І вось я ўгледзеў колішняе зноў,
Перада мной цяпер, нібыта з казкі,
Паўстала дружба, першая любоў,
Успомніў скруху зноў я, слодыч ласкі
І тых з маіх няўдачлівых сяброў,
Хто, шчасце ловячы, растраціў сілы
І ўжо не вернецца назад з магілы.
Майго не ўчуюць голасу ніколі
Сябры, якіх калісь мой лашчыў спеў, —
Распаўся цесны мой гурток паволі,
Які мяне так добра разумеў.
Сярод чужых я — птушачка ў няволі,
Іх воплескі страшнейшыя за гнеў —
А тых, каго я часта цешыў лірай,
Няма са мной, даўно зляцелі ў вырай.
І зноў душа мая нястрымна рвецца,
У край маўклівых вобразаў імкне,
І ціхі шэпт няяснай песняй льецца,
Ўтуруючы эолавай струне;
Хоць душаць слёзы, страх сціскае сэрца,
Але пяшчота грудзі грэе мне.
Што маю — мроіцца нібы здалёку,
Што страціў — тое зноў навідавоку.
О, гукі божыя магутнасці, лагоды,
Навошта прыляцелі вы ў закутак шэры?
Лунайце там, дзе ёсць пачуцці згоды —
Я чую вестуноў, але не маю веры.
Усякі цуд — ёсць веры любае дзіця.
Я не магу ўзляцець у тыя сферы,
Адкуль гучыць прызыўны кліч жыцця;
З маленства мне знаёмы гэты звон,
І сёння зноў мяне чаруе ён!
Хацеў я ўпіцца пацалункамі нябёс,
Суцішыць плоць у засені суботы,
І вось парушаны мае турботы:
Званы мне прадказалі іншы лёс —
Сум непазбыўны па гарачым леце,
Лугах у россыпе крыштальных рос,
І праз смугу нявыплаканых слёз
Угледзеў я сябе ў інакшым свеце.
Ўва мне раптоўна песня абудзіла
Юнацкай радасці паток,
І неадольных успамінаў сіла
Цяпер загубны стрымлівае крок.
Я плачу! Дык гучы, хвала харала!
Зноў да зямлі мяне ты прыкавала!
Дух яго й цела
Узнёс Гасподзь.
У неба ўзляцела
Крылатая плоць.
Цудам нябёсы
Ты акрылі!
Горка нам слёзы
Ліць на зямлі.
Мы астаёмся
Тут у журбе.
Божа, імкнёмся
Мы да Цябе!
Знікні, сыдзі ты,
Морак скляпення!
Неба блакіты,
Клічце ў эфір!
Прэч пранясуцца
Хмары, завеі,
Зоры ўсміхнуцца.
Хай нас сагрэе
Сонца і мір!
Духаў чароды,
Снуйце заўсёды,
Песні спявайце,
Лётайце, грайце,
Чмур навявайце!
Воблакаў шаты
Духам крылатым
Звесьце на хаты.
Мірныя хаты
Краю людскога,
Раю каханых
Шчасцем абраных
Выбранцаў Бога!
Вінныя гронкі
Кіньма ў сасуды!
Хай сок салодкі
Пырскае ўсюды —
Поўняцца плыні
Сокамі тымі;
Льецца струменне
Цераз каменне,
Мыючы тыя
Кручы святыя.
Плыні кідаюць
Стромкія горы,
Плыні ўпадаюць
Плыўна ў азёры.
Там ля падножжа
Кветкі прыгожа
Завадзі ўкрылі.
Птушкі ў іх крылы
Гояць ад зморы,
Потым у горы,
К сонцу пад зоры,
К выспам у моры
Хутка ляцяць.
Бурныя хвалі,
Хвалі — каралі
Там зіхацяць.
Там нашы чары —
Ў песнях гуллівых,
Там нашы пары —
Ў танцах чуллівых,
Там нашы мары,
Нашы натхненні,
Нашы памкненні
І летуценні.
У пазахмар'і
Там наш палац!
Там вып'ем з рога
Кахання святога.