Люблю я край, дзе вечары
Ў далёкім небе сцелюць столкі
І промні ранішняй зары
Вітаюць юныя пасёлкі.
Там дымнай заніззю палі
Не будуць звіты і затканы,
Там буры-ветры размялі
Сляды забытага кургана.
Цвітуць сады... Сінее высь...
Бруіцца зорнае насенне...
Як добра будзе тут калісь
Зарыцца з галавою ў сене!
Ці пад няўпынны зорны бег
У неабсяжным сінім глянцы
Раскласці вогнішча-начлег
Ля стромкіх сосен на палянцы.
Калоссяў спелых сумны звон
Супыняць людзі, бы асілкі,
І прынясуць ім буйны плён
Зубцамі жорсткімі касілкі.
А потым прыйдзе лістапад, -
І восень смуглая угледзіць,
Як будзе вецер лашчыць сад
І граць на яблынькавай медзі.
Ах, гэты край нізін і круч,
Равы, суглінкавыя пашы...
Табе ў адзнаку - «Беларусь»
Надалі назву продкі нашы.
Люты, 1928, Мсціслаўль