Сто рублёў не збіраў, бо не ўмеў.
Сто сяброў усё роўна не меў.
Бач, чаго захацеў - сто сяброў!
Сто сяброў - сто музейных галоў.
Сто, як Біблія, мудрых тамоў.
Сто высокіх, пад неба, дамоў.
Сто азёр, сто дрымучых лясоў.
Кліч ста зорак з сівых туманоў:
скажаш слова адно,
і яно
ўраз паўторыцца ў сто галасоў.
Не раўня вам Сакрат, сто сяброў.
Вы мудрэй ад яго ў сто разоў.
Толькі як мне такое змагчы,
калі сто мяне рук - па плячы?
Сто спагад я шукаць не хачу,
сто надзей я хаваць не хачу.
... Ля вітрын, ля начных вітражоў
сто - са стрэльбамі - вартаўнікоў,
і стаіць вышэй кражыстых стром
сто паверхаў самоты - мой дом.