З польскай — Ю. Крашэўскага
Быў сабе дзед і баба —
Ўжо старыя абое;
Яна мелася слаба,
Ён сагнуўся удвое.
Жылі ў хатцы збуцвелай,
Непачэснай з паглёду;
Адну шыбіну мела,
Адны дзверцы для ўходу.
Жылі згодна, шчасліва,
Як не жыці нам гэтак!
А чаму? — няма дзіва:
Бо прывыклі к сабе так.
Толькі сумна было ім,
Што памерці ўсё ж мелі,
Што халодным спакоем
Іх магіла раздзеліць.
Дык маліліся ў згодзе,
Каб за Божым прыказам,
Калі смерць к ім надойдзе,
Абаіх брала разам.
Але так быць не можа!
Хтось ды ўперад сканае...
— Каб не ён, мой нябожа...
— Каб хаця не старая...
Гэтак баба маяча:
— Штодзень чуць валачуся,
Па мне «ваша» заплача —
З ног я ўперад звалюся.
— Ўперад я, мая міла,—
Дзед бабулі гавора:
— Немагота ў магілу
Мяне ўгоне ўжо скора.
— Мяне ўперад,— кажу я!
— Вота ж гэтак не будзе!
— Вашаць хай пабядуе!
— А ты што? — ці не людзі?!
І так далей і далей
Пайшлі ў спрэчку самдзеле;
Той таму прытыкалі,
Ісці ў прочкі хацелі.
Ажно стук нехта ў дзверы.
— Хто там? — Тут ім на тое:
— Я—смерць; даўшы вам веры,
Ўзяць іду вас абое.
Дзед сваёй і ківае:
— Адчыні ідзі, баба!
— Не магу,— кажа тая,—
Вельмі чуюся слаба.
От лепш ты патурбуйся
За мяне ўжо сягоння.
— Не, лепш ты йдзі, Кастуся,—
Дзед зноў бабе гамоне.
Баба сюд-туд ды жвава
Чмых за печку без мукі...
Дзед зашыўся пад лаву...
А смерць стукі ды стукі.
І так стукала б доўга,
Лет чакала б са дзвесце,
Каб праз комін дарогу
Не найшла к ім нарэшце.
[1921]