«Будзь здарова!» — кажу школе,
Сам — на луг, у лес, у поле.
Там я з пугай-дратаванкай
Аж да вечара ад ранку,
Покуль мой атрад рагаты
Не захоча зноў дахаты...
Мае выпусткі-цялушкі,
Як дзяўчаткі-весялушкі,
А малыя бычаняты —
Нібы тыя хлапчаняты.
Я хаджу за імі ззаду —
Павадыр свайго атраду.
Выйду з імі на паляну —
Люба, гожа, дзе ні гляну...
Жнуць кароўкі, нібы жнейкі,
Чуцен посвіст салавейкі
У дуброве над крыніцай,
Сонца мыецца расіцай,
Залатыя мочыць косы.
Па расе скачу я босы,
І пад спевы птушак мілых
Грае, грае кроў у жылах.
Ўсё, вясна, з табою скача —
Піянерка ты, няйначай!
1925