Нешта сёння у Агаты
Лямпа весела гарыць,
А людзей дык поўна хата,—
Так як дзверы зачыніць.
У яе, бач, грышча сёння,
Дык сышлася вёска ўся;
Сцёпка ціскае гармонік,
Той пішчыць, як парася.
А пад піск той сярод хаты
Дык аж стогнуць, бы аруць,
Скачуць хлопцы і дзяўчаты —
Вобуй бацькаўскі дзяруць;
Аж сапуць, абліты потам,
Як улетку ў сенакос;
Як каторы тупне ботам —
Здэцца, зломіцца памост.
Як ідзе ж Паўлінін Тодар,
Дык аж дзівяцца ўжо ўсе.
Да работы, здэцца, лодар,
Тут як чорт яго нясе.
А вакол стаяць дзяўчаты,
Шмат хлапцоў, мужчын, кабет
Тут сынок, ды тут і тата,
Тут і ўнучак, тут і дзед.
Між вялікіх лазяць дзеці,
Так як мышы між снапоў,
Ім вядома ўсё на свеце,
Хто што робіць з дзецюкоў:
Дзе дзяўчыну хто абніме,
Пацалуе ці ўшчыкне —
Не схаваешся за імі
Ты ні ў сенцах, ні ў гумне.
Гоман, крык стаіць вялікі,
Смех дзяўчат і дзецюкоў,
Часам лаянка і дзікі
Град адборных мацюкоў.
Бела-сіні, надта горкі
Лезе ў вочы, есць да слёз,
Душыць горла дым махоркі,
Самагон зрывае нос.
Вось — забава для вялікіх,
Вось — навука для малых:
Ў самагонцы, скоках дзікіх,
Ў мацюках заместа кніг.
1922