Не губі сябе, дзяўчына,
Не йдзі замуж за «саўчына»,
Ох, не йдзі!
Ён кахае скрозь кабету
Афіцыйна па дэкрэту,—
Ой, глядзі!
І цалуе, небараку,
Толькі ў планавым парадку,
Акурат,
Кропка ў кропку па раскладу...
Ну, якую ж дасі раду?
Бюракрат!
Не зважае, што ты жонка,
Не душа ў яго — суконка:
Фармаліст:
Хочаш лішнюю забаву,
Падавай яму заяву —
Цэлы ліст.
І падаўшы, ўсё ж такі ты
Не абойдзеш валакіты
Ўсё адно:
Засушыць ён можа справу,—
І цябе й тваю заяву —
Пад сукно.
Ён мяркуе так і гэтак,
Што пара ўжо з пару дзетак,
Каб таго...
Толькі гляне як начальства
На такое вось «нахальства»
На яго?
Як начальства коса гляне,
Дык «саўчын» адразу звяне —
Сам не рад;
Задрыжыць, і пал патухне:
Каб не ўзгрэлі, што разбухне
Апарат.
Не любі ж, глядзі, «саўчына»
Ды не траць свайго, дзяўчына,
Хараства.
Што ж ты зробіш бюракрату?
Што спагоніш за растрату?
Чорта з два.
1927