Ці ўспамінаеш ты мяне
І дні, калі мы на вайне
Сябрамі вернымі былі,
За шчасце наша бой вялі.
Згадай, як дым клубіўся сіні
Каля зямлянак у бары
І на паляне дуб стары,
Чуць скрыўлены у верхавіне,
Распырскнуў цёплай ноччу зелень...
Пад ім мы, мужныя, сядзелі
І марылі пра мірны дзень,
Пра тое, як вайну закончым,
З зямлянак вернемся дамоў...
Тады,— ты помніш,— апаўночы
Загад на новы бой прыйшоў.
Я развіталася з палянкай,
З табою. І увесь атрад
Мяне праводзіў, партызанку,—
Я йшла ў разведку як салдат.
На ўсходзе забялеў світанак,
Пачаў вітаць нясмела ранак,
А ты не спаў,
Ты хваляваўся, ты чакаў
Мяне...
І — так бывае на вайне —
Не дачакаўся: я з сяла
Тады — ты помніш? — не прыйшла.
Радзімы споўніўшы загад,
Я не прыйшла назад.
Я не магла тады прыйсці:
Быў бой, быў цяжкі бой...
І мы рассталіся ў жыцці,
Рассталіся тады з табой.
Ды вось даўно маўчаць гарматы.
Я ведаю — жывы на свеце ты.
Ды дзе цяпер? І чым заняты?
Чаму не йдуць твае лісты?
Мо адрас мой згубіў? Не веру.
Ты ж сам казаў не раз тады,
Што адрас мой не на паперы,
А ў сэрцы носіш заўсягды.
Дык дзе ты? Дзе, любімы мой?
Прайшла яшчэ адна зіма.
Зямля ізноў вясною дыша,
А я чакаю ўсё пісьма...
Ці дачакаю? Ці напішаш?
1952 г.